|
|
Como
non!. Todos os días fago unha promesa
nova, a cabaza dos meus soños e como non, hoxe tamén o farei, pero non para soñar
con ela, senón para esquecerme desta cabaza, dos aneis de ouro e das
liñas mais visibles das cerimonias .
Esta
cobiza humana que enche as
celebracións da idea dos bos costumes.
Sen ir mais lonxe temos, vela eiquí, unha desas cerimonias, un enterro, de quen?, eso da un pouco igual, pero poñamos por caso un home en idade de putrefacción, aínda que con isto non décimos demasiado, digamos entón, que a súa literaria presencia non fixo esquecer ao Adonis.
A
pesar da elocuencia do seu verbo, xamais será recordado polas frases que no seu
enterro foron pronunciadas: era unha belísima persoa!!, a súa dona esta esnaquizada!!, eu que sei que tipo
de estupideces se poden chegar a dicir ..
Pero....mais
que analizar as actitudes do putrefacto obxecto, gustaríame falar dos seus
amos.
Aqueles que
xadeaban as crónicas do seu facer como censurador, servicial alumno, escribán destes
preguiceiros de alta capa, e si, digo capa de negra cor para súa putrefacta
presencia, neste intre prodúcese a esperada confluencia do respecto ao
individuo, e das liñas mais claras da estupidez, ¿pódese ter respecto por
alguén que na súa vida esqueceu os
valores sexan estes os que se queiran?, a
resposta esta clara, pero aínda así el recibirá mais que calquera que tivera DIGNIDADE